அரசும் புரட்சியும் நூல் ஏன் வாசிக்க வேண்டும் இன்று?

 நாங்கள் வாராந்திர கூட்டு வாசிப்பாக சில நூல்களை வாசித்துக் கொண்டிருக்கிறோம் அவை "அரசும் புரட்சியும்" நூலின் இரண்டாம் அத்தியாயம் அதன் உட்தலைப்பு 2 மற்றும் 3 நேற்று முடித்த தலைப்புதான் அதிலிருந்தே சிலப்பகுதி ஏன் நாங்கள் வாசிக்க தொடங்கினோம் என்றாம் இங்குள்ள கம்யூனிஸ்ட் கட்சிகள் இதனை செய்யவில்லை ஏன் என்பதனை புரிந்து வருங்கால கம்யூனிஸ்டுகளுக்கு சரியான பாதையை போதம் அளிக்கதான் தோழர்களே...

அரசு என்பது பலப்பிரயோகத்தின் ஒரு சிறப்பு அமைப்பு: அது ஏதோவொரு வர்க்கத்தை ஒடுக்குவதற்கான வன்முறையின் அமைப்பாகும். பாட்டாளி வர்க்கம் எந்த வர்க்கத்தை ஒடுக்க வேண்டும்? இயல்பாகவே சுரண்டும் வர்க்கம், அதாவது முதலாளித்துவ வர்க்கம் மட்டும்தான். சுரண்டலாளர்களது எதிர்ப்பை நசுக்குவதற்கு மட்டுமே உழைப்பாளி மக்களுக்கு அரசு தேவைப்படுகிறது. பாட்டாளி வர்க்கம் ஒன்றுதான் இந்த அடக்குமுறைக்குத் தலைமை தாங்க முடியும், இதைச் செய்து முடிக்க முடியும். ஏனெனில், பாட்டாளி வர்க்கம் ஒன்றுதான் முரணின்றி புரட்சிகரமான ஒரே வர்க்கம், முதலாளித்துவ வர்க்கத்துக்கு எதிரான போராட்டத்தில், அதை அறவே அகற்றுவதில் உழைப்போரும் சுரண்டப்படுவோருமான மக்கள் அனைவரையும் ஒன்றுபடுத்தக் கூடிய ஒரே வர்க்கம்.(பக் 37).

சுரண்டும் வர்க்கங்களுக்குச் சுரண்டலைத் தக்க வைத்துக் கொள்வதற்காக, அதாவது எல்லா மக்களிலும் மிகப் பெரும்பான்மையோருக்கு எதிராக மிகச் சொற்பச் சிறுபான்மையினரின் சுயநல நலன்களின் பொருட்டு அரசியல் ஆட்சி தேவைப்படுகிறது. சுரண்டப்படும் வர்க்கங்களுக்கு, எல்லாச் சுரண்டலையும் முற்றிலுமாக ஒழிப்பதற்கு, அதாவது மிகப் பெரும்பான்மையான மக்களின் நலன்களுக்காகவும், நவீன அடிமை உடைமையாளர்களான நிலப்பிரபுக்கள் மற்றும் முதலாளிகள் அடங்கிய முக்கியத்துவமற்ற சிறுபான்மையினருக்கு எதிராகவும் அரசியல் ஆட்சி தேவைப்படுகிறது.(அதே பக்).

வர்க்கப் போராட்டத்தை வர்க்க நல்லிணக்கக் கனவுகளால் பிரதியீடு செய்த குட்டி முதலாளித்துவ ஜனநாயகவாதிகள், அந்த போலி சோசலிஸ்டுகள், சோசலிச மாற்றத்தை ஒரு கனவான பாணியில் – சுரண்டும் வர்க்கத்தின் ஆட்சியைத் தூக்கியெறிவதாக அல்ல, மாறாக சிறுபான்மையினர் அதன் நோக்கங்களை அறிந்த பெரும்பான்மையினருக்கு அமைதியான முறையில் அடிபணிவதாகக் கூட சித்தரித்தனர். வர்க்கங்களுக்கு அப்பாற்பட்டது அரசு என்ற கருத்திலிருந்து பிரிக்க முடியாததான இந்தக் குட்டி முதலாளித்துவ கற்பனாவாதம், நடைமுறையில் தொழிலாளி வர்க்கங்களின் நலன்களைக் காட்டிக் கொடுப்பதற்கு இட்டுச் சென்றது, எடுத்துக்காட்டாக, 1848 மற்றும் 1871 பிரெஞ்சுப் புரட்சிகளின் வரலாறு மற்றும் பிரிட்டனில் முதலாளித்துவ அமைச்சரவைகளில் "சோசலிஸ்ட்" பங்கேற்பின் அனுபவம் ஆகியவற்றால் எடுத்துக்காட்டப்பட்டது.  இந்த நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் பிரான்ஸ், இத்தாலி மற்றும் பிற நாடுகள்.(பக் 36)

இப்போது ரஷ்யாவில் சோசலிச-புரட்சியாளர்கள் மற்றும் மென்ஷிவிக் கட்சிகளால் புத்துயிர் பெற்றுள்ள இந்த குட்டி-முதலாளித்துவ சோசலிசத்திற்கு எதிராக மார்க்ஸ் தனது வாழ்நாள் முழுவதும் போராடினார். வர்க்கப் போராட்டம் பற்றிய தமது தத்துவத்தை, அரசியல் அதிகாரம், அரசு பற்றிய தத்துவம் வரை முரண்பாடின்றி வளர்த்தெடுத்தார்.(பக் 36)

முதலாளித்துவ ஆட்சியை வீழ்த்துவது பாட்டாளி வர்க்கத்தால்தான் முடியும். குறிப்பிட்ட ஒரு வர்க்கமான பாட்டாளி வர்க்கம்தான் இந்தப் பணிக்குத் தயார்படுத்துகிறது, இந்தப் பணிக்கான சாத்தியப்பாட்டையும் சக்தியையும் அதற்கு வழங்குகிறது. முதலாளி வர்க்கம் உழவர்களையும் அனைத்து குட்டி முதலாளியக் குழுக்களையும் உடைத்து சிதறடிக்கின்ற அதேவேளையில், அவர்கள் பாட்டாளி வர்க்கத்தை ஒன்றிணைத்து, ஐக்கியப்படுத்தி, அமைப்பாக்குகின்றனர். பாட்டாளி வர்க்கம் மட்டுமே —பெருவீத உற்பத்தியில் அது வகிக்கும் பொருளாதாரப் பாத்திரத்தின் காரணமாக— உழைக்கும் மற்றும் சுரண்டப்படும் மக்கள் அனைவரின் தலைவராக இருக்க முடியும், முதலாளித்துவ வர்க்கம் பாட்டாளிகளை விட குறைவாகவும் குறைவாகவும் அல்ல, ஆனால் அதிகமாகவும் சுரண்டுகிறது, ஒடுக்குகிறது, நசுக்குகிறது, ஆனால் அவர்களின் விடுதலைக்காக ஒரு சுயாதீனமான போராட்டத்தை நடத்த திராணியற்றவர்கள்.(பக் 37)

அரசு மற்றும் சோஷலிசப் புரட்சி பற்றிய பிரச்சினைக்கு மார்க்ஸ் பிரயோகித்த வர்க்கப் போராட்டத் தத்துவம், இயல்பாகவே பாட்டாளி வர்க்கத்தின் அரசியல் ஆட்சியை, அதன் சர்வாதிகாரத்தை, அதாவது மக்களது ஆயுதப் படையால் நேரடியாக ஆதரிக்கப்படும் பிரிக்கப்படாத ஆட்சியதிகாரத்தை அங்கீகரிப்பதற்குவே இட்டுச் செல்கிறது. பாட்டாளி வர்க்கம் முதலாளித்துவ வர்க்கத்தின் தவிர்க்க முடியாத, மூர்க்கமான எதிர்ப்பை நசுக்கவும், உழைப்போரும் சுரண்டப்படுவோருமான மக்கள் அனைவரையும் புதிய பொருளாதார அமைப்புக்காக ஒழுங்கமைத்திடவும் வல்லதான ஆளும் வர்க்கமாக ஆவதன் மூலமே முதலாளித்துவ வர்க்கத்தை வீழ்த்த முடியும்.

சுரண்டலாளர்களின் எதிர்ப்பை நசுக்குவதற்கும், ஒரு சோசலிசப் பொருளாதாரத்தை ஒழுங்கமைக்கும் பணியில் விவசாயிகள், குட்டி முதலாளித்துவ வர்க்கத்தினர், அரைப் பாட்டாளி வர்க்கத்தினர் ஆகிய பிரம்மாண்டமான மக்கள் திரளை வழிநடத்துவதற்கும் பாட்டாளி வர்க்கத்திற்கு அரசு அதிகாரமும், பலப்பிரயோகத்தின் ஒரு மையப்படுத்தப்பட்ட அமைப்பும், வன்முறை ஒழுங்கமைப்பும் தேவைப்படுகிறது.

தொழிலாளர் கட்சிக்கு கல்வியூட்டுவதன் மூலம், மார்க்சியம் பாட்டாளி வர்க்கத்தின் முன்னணிப் படைக்கு, அதிகாரத்தைக் கைப்பற்றவும், அனைத்து மக்களையும் சோசலிசத்திற்கு இட்டுச் செல்லவும், புதிய அமைப்பை வழிநடத்தவும் ஒழுங்கமைக்கவும், முதலாளித்துவ வர்க்கம் இல்லாமலும், முதலாளித்துவ வர்க்கத்துக்கு எதிராகவும் தங்கள் சமூக வாழ்க்கையை ஒழுங்கமைப்பதில் உழைக்கும் மற்றும் சுரண்டப்படும் மக்கள் அனைவருக்கும் ஆசிரியராகவும், வழிகாட்டியாகவும், தலைவராகவும் இருக்கக் கற்றுக் கொடுக்கிறது. 

இதற்கு நேரெதிராக, இப்போது மேலோங்கி நிற்கும் சந்தர்ப்பவாதம், தொழிலாளர் கட்சியின் உறுப்பினர்களை நல்ல ஊதியம் பெறும் தொழிலாளர்களின் பிரதிநிதிகளாக பயிற்றுவிக்கிறது, அவர்கள் வெகுஜனங்களுடன் தொடர்பை இழந்து, முதலாளித்துவத்தின் கீழ் ஓரளவுக்கு நன்றாக "ஒத்துப்போகிறார்கள்", மேலும் சில எச்சில் துண்டிற்காக தங்கள் பிறப்புரிமையையே விற்கிறார்கள், அதாவது முதலாளித்துவ வர்க்கத்துக்கு எதிரான உழைக்கும் மக்களின் புரட்சிகர தலைவர்களான தங்களின் பாத்திரத்தை துறந்து விட்டு  முதலாளித்துவத்தில் வாழ பயிற்றுவிக்கிறார்கள்.

"அரசு, அதாவது, ஆளும் வர்க்கமாக ஒழுங்கமைந்த பாட்டாளி வர்க்கம்" என்ற மார்க்சின் தத்துவமானது, வரலாற்றில் பாட்டாளி வர்க்கத்தின் புரட்சிகரப் பாத்திரம் குறித்த அவரது கோட்பாடு முழுவதுடனும் பிரிக்கவியலாதவாறு பிணைந்துள்ளது. இந்த ஆட்சியின் உச்சக்கட்டம் பாட்டாளி வர்க்க சர்வாதிகாரம், பாட்டாளி வர்க்கத்தின் அரசியல் ஆட்சி.

ஆனால் முதலாளித்துவ வர்க்கத்துக்கு எதிரான வன்முறை ஒழுங்கமைப்பின் ஒரு விசேஷ வடிவமாக பாட்டாளி வர்க்கத்திற்கு அரசு தேவைப்படுவதால், பின்வரும் முடிவு தன்னைத்தானே முன்வைக்கிறது: முதலாளித்துவ வர்க்கத்தால் தமக்கென உருவாக்கப்பட்ட அரசு எந்திரத்தை முதலில் ஒழிக்காமல், அழிக்காமல் அத்தகைய ஒரு அமைப்பை உருவாக்க முடியுமா? கம்யூனிஸ்ட் அறிக்கை நேரடியாக இந்த முடிவுக்கு இட்டுச் செல்கிறது; 1848-51 புரட்சியின் அனுபவத்தைத் தொகுத்தளிக்கையில் மார்க்ஸ் இந்த முடிவைப் பற்றித்தான் பேசுகிறார்.(பக் 39)

லூயி போனபார்ட்டின் பதினெட்டாம் புரூமேர் நூலில் அடங்கியுள்ள பின்வரும் வாதத்தில், நாம் அக்கறை கொண்டுள்ள அரசு என்ற பொருள் குறித்து, 1848-51 புரட்சியிலிருந்து மார்க்ஸ் தனது முடிவுகளைத் தொகுத்தளிக்கிறார்: 

"ஆனால் புரட்சி நடந்து கொண்டிருக்கிறது. அது இன்னும் சுத்திகரிப்பு வழியாக பயணித்துக் கொண்டிருக்கிறது. அது தன் வேலையை முறையாகச் செய்கிறது. டிசம்பர் 2, 1851 வாக்கில் [லூயி போனபார்ட்டின் ஆட்சிக்கவிழ்ப்பு தினம்], அது அதன் தயாரிப்பு வேலைகளில் ஒரு பாதியை முடித்திருந்தது. தற்போது மீதி பாதியை நிறைவு செய்து வருகிறது. முதலாவதாக, நாடாளுமன்ற அதிகாரத்தைத் தூக்கியெறியும் பொருட்டு, அதை முழுமைப்படுத்தியது. இப்போது அது இதைச் சாதித்திருப்பதால், நிர்வாக அதிகாரத்தைச் செம்மைப்படுத்துகிறது, அதை அதன் தூய வெளிப்பாட்டிற்குக் குறுக்குகிறது, அதைத் தனிமைப்படுத்துகிறது, தனக்கு எதிராக அதன் அழிவுச் சக்திகள் அனைத்தையும் ஒன்றுகுவிக்கும் பொருட்டு அதை ஒரே குறிக்கோளாக தனக்கு எதிராக நிறுத்திக் கொள்கிறது. அதன் பூர்வாங்க வேலையின் இந்த இரண்டாம் பாதியை அது முடித்ததும், ஐரோப்பா அதன் இருக்கையிலிருந்து குதித்து மகிழ்ச்சியுடன் கூச்சலிடும்: நன்றாக தேய்க்கப்பட்டது, பழைய உளவாளி!( பக் 39).

"இந்த நிர்வாக அதிகாரம், அதன் பிரம்மாண்டமான அதிகார வர்க்க மற்றும் இராணுவ அமைப்பு, அதன் பரந்த மற்றும் புத்திசாலித்தனமான அரசு இயந்திரம், அரை மில்லியன் எண்ணிக்கையிலான ஏராளமான அதிகாரிகள், மேலும் அரை மில்லியன் பேர் கொண்ட ஒரு இராணுவம், பிரெஞ்சு சமூகத்தின் உடலைச் சுற்றி வளைத்து, அதன் அனைத்து துளைகளையும் அடைக்கும் இந்த திகைப்பூட்டும் ஒட்டுண்ணி அமைப்பு, எதேச்சாதிகார முடியாட்சி நாட்களில் தோன்றியது,  நிலப்பிரபுத்துவ அமைப்பின் சீரழிவுடன், அது விரைவுபடுத்த உதவியது." முதல் பிரெஞ்சுப் புரட்சி மையப்படுத்தலை வளர்த்தது, "ஆனால் அதே நேரத்தில்" அது "அரசாங்க அதிகாரத்தின் அளவு, பண்புகள் மற்றும் முகவர்களின் எண்ணிக்கையை" அதிகரித்தது. நெப்போலியன் இந்த அரசு இயந்திரத்தை முழுமைப்படுத்தினார்". சட்டபூர்வமான முடியாட்சியும் ஜூலை முடியாட்சியும் "ஒரு பெரிய வேலைப் பிரிவினையைத் தவிர வேறெதையும் சேர்க்கவில்லை"....

"... இறுதியாக, புரட்சிக்கு எதிரான தனது போராட்டத்தில், நாடாளுமன்றக் குடியரசு, ஒடுக்குமுறை நடவடிக்கைகளுடன், அரசாங்க அதிகாரத்தின் ஆதாரவளங்களையும் மையப்படுத்தலையும் வலுப்படுத்த வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டது. எல்லாப் புரட்சிகளும் இந்த இயந்திரத்தை நொறுக்குவதற்குப் பதிலாக முழுமைப்படுத்தின. ஆதிக்கத்துக்காகப் போட்டியிட்ட கட்சிகள், இந்தப் பிரம்மாண்டமான அரச மாளிகையைக் கைப்பற்றுவதே வெற்றி பெற்றவரின் முதன்மையான கொள்ளைப் பொருளாகக் கருதின." (லூயி போனபார்ட்டின் பதினெட்டாம் புரூமேர் pp.98-99, நான்காம் பதிப்பு, ஹாம்பர்க், 1907)[ பக் 40]

 இந்தக் குறிப்பிடத்தக்க வாதத்தில், கம்யூனிஸ்ட் அறிக்கையுடன் ஒப்பிடுகையில் மார்க்சியம் ஒரு பிரம்மாண்டமான அடி முன்னோக்கி எடுத்து வைக்கிறது. பின்னதில், அரசு பற்றிய பிரச்சினை இன்னமும் மிகவும் அருவமான முறையில், மிகவும் பொதுவான சொற்களிலும் சொற்றொடர்களிலும் பரிசீலிக்கப்படுகிறது. மேலே மேற்கோள் காட்டப்பட்ட பத்தியில், பிரச்சினை ஒரு ஸ்தூலமான முறையில் பரிசீலிக்கப்படுகிறது, முடிவு மிகவும் துல்லியமானது, திட்டவட்டமானது, நடைமுறை சாத்தியமானது மற்றும் உணரத்தக்கது: முந்தைய புரட்சிகள் அனைத்தும் அரசு எந்திரத்தை முழுமைப்படுத்தின, அதேசமயம் அது உடைக்கப்பட வேண்டும், நொறுக்கப்பட வேண்டும்.(பக் 40-41).

இந்த முடிவுதான் அரசு பற்றிய மார்க்சியத் தத்துவத்தில் தலையாயதும் அடிப்படையானதுமான அம்சமாகும். இந்த அடிப்படை அம்சத்தைத்தான் ஆதிக்கத்தில் உள்ள அதிகார பூர்வமான சமூக-ஜனநாயகக் கட்சிகள் அறவே புறக்கணித்துள்ளன; உண்மையில், இரண்டாவது அகிலத்தின் தலைசிறந்த தத்துவவாதியான கார்ல் காவுத் ஸ்கியால் திரித்துப் புரட்டப்பட்டிருக்கின்றன (இதைப் பிற்பாடு பார்ப்போம்).

கம்யூனிஸ்டு அறிக்கை வரலாற்றின் ஒரு பொதுவான சுருக்கத்தைத் தருகிறது, அது அரசை வர்க்க ஆட்சியின் உறுப்பாகக் கருதுவதற்கு நம்மைக் கட்டாயப்படுத்துகிறது, பாட்டாளி வர்க்கம் முதலில் அரசியல் அதிகாரத்தை வென்றெடுக்காமல், அரசியல் மேலாதிக்கத்தை அடையாமல், அரசை "ஆளும் வர்க்கமாக ஒழுங்கமைக்கப்பட்ட பாட்டாளி வர்க்கமாக" மாற்றாமல் முதலாளித்துவ வர்க்கத்தை வீழ்த்த முடியாது என்ற தவிர்க்கவியலாத முடிவுக்கு நம்மை இட்டுச் செல்கிறது; இந்தப் பாட்டாளி வர்க்க அரசு வெற்றி பெற்றதும் உடனே உலர்ந்து உதிர்ந்து போகத் தொடங்கிவிடும் ஏனென்றால் வர்க்கப் பகைமைகள் இல்லாத ஒரு சமுதாயத்தில் அரசு தேவையற்றது, நிலவ முடியாது. வரலாற்று வளர்ச்சியின் கண்ணுேட்டத்தில், முதலாளித்துவ வர்க்கத்துக்குப் பதிலாகப் பாட்டாளி வர்க்க அரசு அடங்குவது எப்படி நடைபெறும் என்ற பிரச்சினை இங்கு எழுப்பப்படவில்லை. 

இந்தக் கேள்வியைத்தான் மார்க்ஸ் 1852ல் எழுப்பி விடையளிக்கிறார். தனது இயக்கவியல் பொருள்முதல்வாதத் தத்துவத்திற்கு உண்மையாக, மார்க்ஸ் 1848 முதல் 1851 வரையிலான மாபெரும் புரட்சி ஆண்டுகளின் வரலாற்று அனுபவத்தைத் தனது அடிப்படையாக எடுத்துக் கொள்கிறார். மற்ற எல்லா இடங்களையும் போலவே இங்கும் அவரது கோட்பாடு அனுபவங்களின் தொகுப்பாக இருக்கிறது, உலகம் பற்றிய ஆழ்ந்த தத்துவார்த்த கருத்தாக்கம் மற்றும் வரலாறு பற்றிய வளமான அறிவால் ஒளியூட்டப்படுகிறது.

அரசு பற்றிய பிரச்சினை குறிப்பாக முன்வைக்கப்படுகிறது: முதலாளித்துவ அரசு, முதலாளித்துவ வர்க்கத்தின் ஆட்சிக்கு அவசியமான அரசு எந்திரம், வரலாற்று ரீதியாக எவ்வாறு நடைமுறைக்கு வந்தது? முதலாளித்துவப் புரட்சிகளின் போக்கிலும், ஒடுக்கப்பட்ட வர்க்கங்களின் சுயேச்சையான நடவடிக்கைகளின் முன்னாலும் அது எத்தகைய மாறுதல்களுக்கு உள்ளானது, எத்தகைய பரிணாமம் அடைந்தது? இந்த அரசுப் பொறியமைவு தொடர்பாக பாட்டாளி வர்க்கத்தின் பணிகள் யாவை?

முதலாளித்துவ சமுதாயத்திற்கே உரித்தான மையப்படுத்தப்பட்ட அரசு அதிகாரம், முடியாட்சியின் வீழ்ச்சிக் காலகட்டத்தில் தோன்றியது. அதிகார வர்க்கமும் நிரந்தரச் சேனையும் இந்த அரசுப் பொறியமைவின் மிகவும் சிறப்பியல்பு வாய்ந்த இரு அமைப்புகளாகும். முதலாளித்துவ வர்க்கம் இந்த நிறுவனங்களுடன் ஆயிரக்கணக்கான இழைகளால் பிணைக்கப்பட்டிருப்பதை மார்க்சும் எங்கெல்சும் தமது நூல்களில் திரும்பத் திரும்பக் காட்டுகின்றனர். ஒவ்வொரு தொழிலாளரின் அனுபவமும் இந்த தொடர்பை மிகவும் தெளிவாகவும் ஈர்க்கக்கூடிய விதத்திலும் விளக்குகிறது. தொழிலாள வர்க்கம் அதன் சொந்த கசப்பான அனுபவத்தில் இருந்து, இந்த தொடர்பை அங்கீகரிக்க கற்றுக்கொள்கிறது. அதனால்தான் அது இந்த இணைப்பின் தவிர்க்கவியலாமையைக் காட்டும் கோட்பாட்டை அவ்வளவு எளிதாக கிரகித்துக் கொள்கிறது, அவ்வளவு உறுதியாகக் கற்றுக் கொள்கிறது, இந்தக் கோட்பாட்டை குட்டி முதலாளித்துவ ஜனநாயகவாதிகள் அறியாமையுடனும் அலட்சியத்துடனும் மறுக்கிறார்கள், அல்லது இன்னும் அதிகமாக அலட்சியமாக "பொதுவாக" ஒப்புக் கொள்கிறார்கள், அதே நேரத்தில் பொருத்தமான நடைமுறை முடிவுகளை எடுக்க மறந்து விடுகிறார்கள்.(பக் 42-43).

அதிகாரத்துவமும் நிரந்தர இராணுவமும் முதலாளித்துவ சமூகத்தின் உடலில் ஒரு "ஒட்டுண்ணி" - அந்த சமூகத்தை பிளக்கும் உள் குரோதங்களால் உருவாக்கப்பட்ட ஒரு ஒட்டுண்ணி, ஆனால் அதன் அனைத்து முக்கிய துளைகளையும் "மூச்சுத் திணறடிக்கும்" ஒரு ஒட்டுண்ணி. அதிகாரபூர்வ சமூக-ஜனநாயகவாதத்தில் இப்போது மேலோங்கி நிற்கும் காவுத் ஸ்கிவாத சந்தர்ப்பவாதம், அரசு ஒரு புல்லுருவித்தனமான உறுப்பாகும் என்ற கருத்தை அராஜகவாதத்தின் தனித்தன்மை வாய்ந்த, பிரத்தியேகமான பண்பாகக் கருதுகிறது. ஏகாதிபத்தியப் போரை "தந்தை நாட்டைப் பாதுகாத்தல்" என்ற கருத்தாக்கத்தைப் பிரயோகிப்பதன் மூலம் அதை நியாயப்படுத்தி அழகுபடுத்தும் கேள்விப்படாத இழிவான நிலைக்கு சோசலிசத்தைக் குறைத்துவிட்ட அற்பவாதிகளுக்கு மார்க்சியத்தின் இந்த திரித்தல் பரந்த அனுகூலத்தை அளிக்கிறது என்பது சொல்லாமலே விளங்கும்; ஆயினும் இது ஒரு திரிபு என்பதில் ஐயமில்லை.

நிலப்பிரபுத்துவத்தின் வீழ்ச்சிக்குப் பிற்பாடு ஐரோப்பா கண்டுள்ள எண்ணற்ற முதலாளித்துவப் புரட்சிகள் யாவற்றின் போதும் அதிகார வர்க்க, இராணுவ இயந்திரத்தின் வளர்ச்சியும் செம்மையும் வலிமையும் தொடர்ந்து நடைபெற்றன. குறிப்பாக, குட்டி முதலாளித்துவப் பகுதியினர்தான் பெரு முதலாளி வர்க்கத்தின் தரப்புக்குக் கவர்ந்திழுக்கப்படுகிறார்கள், பெருமளவுக்கு இந்த இயந்திரத்தின் மூலம் அவர்களுக்குக் கீழ்ப்படுத்தப்படுகிறார்கள். விவசாயிகள், சிறு கைவினைஞர்கள், வணிகர்கள் முதலானோரின் மேல்தட்டுப் பகுதியினருக்கு இந்த இயந்திரம் ஒப்பளவில் வசதியான, அமைதியான, கெளரவமான வேலைகளை அளித்து, நில உடைமையாளர்களை மக்களுக்கு மேலானவர்களாக உயர்த்துகிறது. பிப்ரவரி 27, 1917-க்குப் பிறகு ஆறு மாதங்களில் ரஷ்யாவில் என்ன நடந்தது என்பதைக் கவனியுங்கள். முன்பு கறுப்பு நூற்றுவருக்கு முன்னுரிமை அளித்து வழங்கப்பட்ட அதிகாரபூர்வ பதவிகள் இப்போது காடேட்டுகள், மென்ஷிவிக்குகள் மற்றும் சமூக-புரட்சியாளர்களின் கொள்ளைப் பொருட்களாக மாறிவிட்டன. எந்தவொரு தீவிரமான சீர்திருத்தங்களையும் அறிமுகப்படுத்துவது பற்றி யாரும் உண்மையில் சிந்திக்கவில்லை. "அரசியல் நிர்ணய சபை கூடும் வரை" அவற்றைத் தள்ளிப் போடவும், அதன் பட்டமளிப்பு விழாவை போர் முடியும் வரை படிப்படியாகத் தள்ளிப் போடவும் எல்லா முயற்சிகளும் மேற்கொள்ளப்பட்டுள்ளன! ஆனால், அமைச்சர்கள், துணை அமைச்சர்கள், கவர்னர் ஜெனரல் போன்ற ஆதாயம் தரும் பதவிகளைப் பெறுவதில் கிடைக்கும் ஆதாயங்களைப் பங்கிட்டுக் கொள்ளும் விஷயத்தில், அரசியல் நிர்ணய சபைக்காகக் காத்திருப்பதில் தாமதமோ, காத்திருப்பதோ இல்லை! அரசாங்கத்தை அமைப்பதில் விளையாடப்பட்ட சேர்க்கைகளின் விளையாட்டு, சாராம்சத்தில், நாடு முழுவதும், மத்திய மற்றும் உள்ளூர் அரசாங்கத்தின் ஒவ்வொரு துறையிலும் மேலேயும் கீழேயும் நடந்து வரும் "கொள்ளையடித்தல்" மீதான இந்த பங்கீடு மற்றும் மறுபங்கீட்டின் வெளிப்பாடு மட்டுமே. 1917 பிப்ரவரி 27க்கும் ஆகஸ்ட் 27க்கும் இடையிலான ஆறு மாதங்களை சர்ச்சைகளுக்கு அப்பாற்பட்டு புறவயமாக பின்வருமாறு தொகுத்தளிக்க முடியும்: சீர்திருத்தங்கள் கைவிடப்பட்டன, அதிகாரபூர்வ வேலைகளின் விநியோகம் நிறைவேற்றப்பட்டது மற்றும் ஒரு சில"தவறுகள்" மறுபகிர்வுகளால் சரிசெய்யப்பட்டன.(பக் 44).

ஆனால் பல்வேறு முதலாளித்துவ மற்றும் குட்டி-முதலாளித்துவக் கட்சிகளிடையே (ரஷ்யாவைப் பொறுத்தவரை காடேட்டுகள், சோசலிஸ்ட்-புரட்சியாளர்கள் மற்றும் மென்ஷிவிக்குகளிடையே) அதிகாரத்துவ எந்திரம் எந்த அளவுக்கு "மறுபங்கீடு" செய்யப்படுகிறதோ, அந்த அளவுக்கு ஒடுக்கப்பட்ட வர்க்கங்களும், அவற்றின் தலைமையில் பாட்டாளி வர்க்கமும், முதலாளித்துவ சமூகம் முழுவதற்கும் சமரசமற்ற பகைமை குறித்து அதிக கூர்மையாக விழிப்புடன் இருக்கின்றன. எனவேதான் அனைத்து முதலாளித்துவக் கட்சிகளும், அவற்றில் மிகவும் ஜனநாயக மற்றும் "புரட்சிகர-ஜனநாயக" கட்சிகளும் கூட, புரட்சிகர பாட்டாளி வர்க்கத்திற்கு எதிரான ஒடுக்குமுறை நடவடிக்கைகளை தீவிரப்படுத்தவும், பலவந்தத்தின் எந்திரத்தை, அதாவது அரசு எந்திரத்தை வலுப்படுத்தவும் வேண்டிய அவசியம் ஏற்பட்டுள்ளது. இந்த நிகழ்வுகளின் போக்கு புரட்சியை அரசு அதிகாரத்திற்கு எதிராக "அதன் அனைத்து அழிவு சக்திகளையும் ஒன்றுகுவிப்பதற்கும்" அரசு எந்திரத்தை மேம்படுத்துவதை அல்ல, மாறாக அதை நொறுக்கி அழிப்பதை நோக்கமாகக் கொள்வதற்கும் நிர்ப்பந்திக்கிறது.

தர்க்கரீதியான பகுத்தறிவு அல்ல, மாறாக உண்மையான வளர்ச்சிப் போக்குகள், 1848-51 ஆம் ஆண்டின் உண்மையான அனுபவம், இந்த விஷயத்தை இந்த வழியில் முன்வைப்பதற்கு இட்டுச் சென்றது. அழிக்கப்பட வேண்டிய அரசுப் பொறியமைவுக்குப் பதிலாக எது வரப் போகிறது என்ற பிரச்சினையை 1852ல் மார்க்ஸ் திட்டவட்டமாய் எழுப்பவில்லை என்பதிலிருந்து, வரலாற்று அனுபவத்தின் திடமான அடித்தளத்தை மார்க்ஸ் எந்த அளவுக்குக் கறாராகப் பற்றிக் கொண்டிருந்தார் என்பதைக் காண முடியும். பிற்பாடு 1871ல் வரலாறு நிகழ்ச்சி நிரலில் வைத்த இந்தப் பிரச்சினையைக் கையாள்வதற்கான விஷயங் களை அனுபவம் இன்னும் வழங்கவில்லை. 1852 இல், பாட்டாளி வர்க்கப் புரட்சி அரசு அதிகாரத்திற்கு எதிராக "அதன் அனைத்து அழிவு சக்திகளையும் ஒன்றுகுவிக்கும்" பணியை, அரசு எந்திரத்தை "நொறுக்கும்" பணியை அணுகியிருந்தது.

இங்கே ஒரு கேள்வி எழலாம்: 1848-51 ஆகிய மூன்று ஆண்டுகளின் போது பிரான்சின் வரலாற்றைக் காட்டிலும் பரந்த ஒரு களத்திற்கு அவற்றைப் பொருத்துவதற்கு மார்க்சின் அனுபவம், அவதானிப்புகள் மற்றும் முடிவுகளைப் பொதுமைப்படுத்துவது சரியானதா? இந்தப் பிரச்சினையைப் பரிசீலிக்கத் தொடங்குமுன், எங்கெல்ஸ் கூறிய ஒரு குறிப்பை நினைவு கூர்வோம், பின்னர் உண்மைகளைப் பரிசீலிப்போம். பதினெட்டாம் புரூமேரின் மூன்றாம் பதிப்பிற்கான அவரது முன்னுரையில் ஏங்கெல்ஸ் எழுதினார்:

"வேறெங்கும் இல்லாத அளவுக்கு, வரலாற்று வர்க்கப் போராட்டங்கள் ஒவ்வொரு முறையும் ஒரு முடிவை எட்டிய ஒரு நாடாக பிரான்ஸ் இருக்கிறது, அதன் விளைவாக, அவை நகர்ந்து செல்கின்ற மாறிவரும் அரசியல் வடிவங்கள் மற்றும் அவற்றின் விளைவுகள் தொகுத்தளிக்கப்படுகின்ற மாறிவரும் அரசியல் வடிவங்கள் அங்கே கூர்மையான வரையறைகளில் முத்திரையிடப்பட்டுள்ளன. மத்திய காலத்தில் நிலப்பிரபுத்துவத்தின் மையமாக, மறுமலர்ச்சிக் காலத்திலிருந்து, சமூகப் படிநிலைகளின் அடிப்படையில் அமைந்த ஒன்றுபட்ட முடியாட்சியின் முன்மாதிரி நாடாகத் திகழ்ந்த பிரான்ஸ், மாபெரும் புரட்சியில் நிலப்பிரபுத்துவத்தை அழித்து, வேறெந்த ஐரோப்பிய நாட்டிலும் இல்லாத செவ்வியல் தூய்மையுடன் முதலாளித்துவ வர்க்கத்தின் ஆட்சியை நிறுவியது. ஆளும் முதலாளித்துவ வர்க்கத்துக்கு எதிராக மேல்நோக்கிப் போராடும் பாட்டாளி வர்க்கத்தின் போராட்டம் வேறெங்கும் இல்லாத ஒரு கூர்மையான வடிவத்தில் இங்கே தோன்றியது." (பக்.4, 1907 பதிப்பு)

1871ஆம் ஆண்டிலிருந்து பிரெஞ்சுப் பாட்டாளி வர்க்கத்தின் புரட்சிப் போராட்டத்தில் தேக்க நிலை ஏற்பட்டு வருவதால், கடைசிக் குறிப்பு காலாவதியாகிவிட்டது. இந்தத் தேக்க நிலை எவ்வளவுதான் நீடித்திருப்பினும், வரவிருக்கும் பாட்டாளி வர்க்கப் புரட்சியில் வர்க்கப் போராட்டத்தின் உன்னதமான நாடாகத் தன்னைக் காட்டிக் கொள்ளும் சாத்தியப்பாட்டை இது விலக்கி விடவில்லை.

இந்த நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் முன்னேறிய நாடுகளின் வரலாற்றைப் பொதுப்படையாகப் பார்ப்போம். இதே நிகழ்ச்சிப் போக்கு மிகவும் மெதுவாக, மேலும் பல்வகைப்பட்ட வடிவங்களில், இன்னும் விரிவான களத்தில் நடைபெற்றதைக் காண்போம்: ஒரு புறத்தில், குடியரசு நாடுகளிலும் (பிரான்ஸ், அமெரிக்கா, சுவிட்சர்லாந்து) முடியாட்சிகளிலும் (பிரிட்டன், ஒரு குறிப்பிட்ட அளவிற்கு ஜெர்மனி, இத்தாலி, ஸ்காண்டிநேவிய நாடுகள் போன்றவை) "நாடாளுமன்ற அதிகாரம்" வளர்வதைக் காண்போம்; மறுபுறம், முதலாளித்துவ சமூகத்தின் அடித்தளங்கள் மாறாமல் பதவியின் "கொள்ளைகளை" விநியோகித்து மறுவிநியோகம் செய்த பல்வேறு முதலாளித்துவ மற்றும் குட்டி-முதலாளித்துவக் கட்சிகளுக்கு இடையிலான அதிகாரத்திற்கான போராட்டம்; கடைசியாக, அதன் அதிகார வர்க்க மற்றும் இராணுவ எந்திரத்தின் "நிறைவேற்று அதிகாரத்தை" முழுமைப்படுத்தி திடப்படுத்துதல்.

இந்த இயல்புகள் பொதுவில் எல்லா முதலாளித்துவ அரசுகளின் நவீன பரிணாம வளர்ச்சி முழுமைக்கும் பொதுவானவை என்பதில் எள்ளளவும் ஐயமில்லை. கடந்த மூன்று ஆண்டுகளில் 1848-51 பிரான்ஸ் முதலாளித்துவ உலகம் முழுவதற்கும் விசேஷமான அதே வளர்ச்சி நிகழ்ச்சிப் போக்குகளை விரைவான, கூர்மையான, ஒருமுகப்படுத்தப்பட்ட வடிவில் காட்டியது.

ஏகாதிபத்தியம் - வங்கி மூலதனத்தின் சகாப்தம், பிரம்மாண்டமான முதலாளித்துவ ஏகபோகங்களின் சகாப்தம், ஏகபோக முதலாளித்துவம் அரசு-ஏகபோக முதலாளித்துவமாக வளர்ந்த சகாப்தம் - முடியாட்சி மற்றும் சுதந்திரமான, குடியரசு நாடுகளில் பாட்டாளி வர்க்கத்திற்கு எதிரான ஒடுக்குமுறை நடவடிக்கைகள் தீவிரப்படுத்தப்படுவது தொடர்பாக அதன் அதிகாரத்துவ மற்றும் இராணுவ எந்திரத்தில் முன்னோடியில்லாத வளர்ச்சியை தெளிவாகக் காட்டியுள்ளது.

உலக வரலாறு, ஐயத்திற்கிடமின்றி, 1852 ஐ விட ஒப்பிடவியலாத அளவில், பாட்டாளி வர்க்கப் புரட்சியின் "அனைத்து சக்திகளையும் அரசு எந்திரத்தின் "அழிவின்" மீது ஒன்றுகுவிப்பதை நோக்கி இட்டுச் சென்று கொண்டிருக்கிறது.

பாட்டாளி வர்க்கம் அதன் இடத்தில் எதை வைக்கும் என்பதை பாரிஸ் கம்யூன் அளிக்கும் உயர்ந்த அறிவூட்டும் விவரப் பட்டியல்கள் தெரிவிக்கின்றன.

அரசும் புரட்சியும் நூலில் பக்கம் 36 லிருந்து 48 வரையிலான பகுதியே மேலே சுட்டிகாட்டப்பட்டுள்ளவை  

நாம் தெரிந்துகொள்ள வேண்டியது:-

1. தொழிற்துறையில் வெகுவாய் வளர்ந்திருந்த ஜெர்மனியில், அரசு பற்றிய மூடநம்பிக்கை வெகுவாய்ப் பரவியிருந்தது. அந்த மூடநம்பிக்கையை ஒழித்திட மார்க்சிய ஆசான்கள் தொடர்ந்து பாரீஸ்கம்யூன் போன்ற நடைமுறைகளிலிருந்து அரசு பற்றிய மார்க்சிய கருத்துக்களைப் பிரச்சாரம் செய்தார்கள். அவர்களுடைய தொடர் பிரச்சாரத்தின் அடிப்படைகளை ரஷ்ய போல்ஷ்விக் கம்யூனிஸ்டுகள் உள்வாங்கி செயல்பட்டதன் காரணமாக 1917ஆம் ஆண்டு மாபெரும் புரட்சியை நடத்தி ஜாரின் எதேச்சிகார ஆட்சியையும் அதற்குப் பிறகு வந்த கெரென்ஸ்கியின் முதலாளித்துவ ஆட்சிகளையும் வீழ்த்தி, தொழிலாளி மற்றும் விவசாயிகளின் ஆட்சியை நிறுவினார்கள். இதன் மூலம் மார்க்ஸ் மற்றும் எங்கெல்சின் அரசு பற்றிய போதனைகள் உண்மையானது என்றும் அதுவே விஞ்ஞானப்பூர்வமானது என்றும் நிருபிக்கப்பட்டது. இவ்வாறு அரசு பற்றிய மார்க்சிய போதனைகள் உண்மையானது, சரியானது என்று நிருபிக்கப்பட்ட பின்பும், இந்தியா போன்ற நாடுகளிலுள்ள, தங்களை கம்யூனிஸ்டுகள் என்று சொல்லிக்கொள்பவர்களும், அரசு பற்றிய மார்க்சிய போதனைகளை ஏற்க மறுத்து அன்றைய ஜெர்மனியில் உள்ளவர்களைப் போலவே அரசு பற்றிய மூடநம்பிக்கைக்கு ஆட்பட்டவர்களாகவே இருக்கிறார்களே ஏன்? இந்த மூடநம்பிக்கையிலிருந்து இந்தியாவிலுள்ள கம்யூனிஸ்டுகள் விடுபட வேண்டுமென்றால் அரசு பற்றிய மார்க்சிய ஆசான்களது போதனைகளை கற்று புரிந்துகொள்ள வேண்டும். அதனை நடைமுறையில் செயல்படுத்தி சோதித்துப் பார்க்க வேண்டும். இதைச் செய்யாமல் அரசு பற்றிய மார்க்சிய ஆசான்களது போதனைகளை மறுத்து அதனை கைவிட்டு விட்டு செயல்படுவதால் எவ்விதமான பயனும் இல்லை. இதன் காரணமாகவே இந்தியாவிலுள்ள கம்யூனிஸ்டுகள் மக்களிடம் செல்வாக்கு பெறாமல் தொடர்ந்து தோல்வியடைந்து வருகின்றனர்.

2. “பிரான்சில் ஒவ்வொரு புரட்சியிலிருந்தும் தொழிலாளர்கள் ஆயுதபாணிகளாய் வெளிவந்தனர்” என்று எங்கெல்ஸ் குறிப்பிடுகிறார். அங்கு நடந்த மன்னராட்சிக்கு எதிராக நடந்த முதலாளித்துவப் புரட்சியின் போதும் பிறகு நடந்த தொழிலாளர்களின் புரட்சியின் போதும் தொழிலாளர்கள் ஆயுதபாணிகளாகினர். அவ்வாறு தொழிலாளர்கள் ஆயுதபாணிகளாக மாறுவதன் மூலமே தொழிலாளர்கள் தங்களுக்கு எதிரான நிலப்பிரபுகளையும், மன்னர்களையும் பின்பு முதலாளிகளையும் அவர்களது ஆட்சியையும் வீழ்த்த முடிந்தது என்பதை பிரெஞ்சு நாட்டின் முதலாளிகள் புரிந்துகொண்டு தொழிலாளர்களை நிராயுதபாணிகளாக ஆக்குவதே முதலாளிகளின் முதன்மையான லட்சியம் என்று புரிந்துகொண்டு செயல்பட்டார்கள். அதேவேளையில் தொழிலாளர்களை மற்றும் உழைக்கும் மக்களை அடக்குவதற்கு முதலாளிகள் தங்களை ஆயுதபாணிகளாக வளர்த்துக்கொண்டார்கள். இந்த முதலாளிகளின் லட்சியத்தை நிறைவேற்றுவதற்கான நிறுவனங்கள்தான் போலீஸ், இராணுவம் போன்ற ஆயுதம்தாங்கிய படையாகும். இந்த உண்மை நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நடந்த தொழிலாளர்களின் பிரெஞ்சுப் புரட்சியிலேயே நிருபிக்கப்பட்டுவிட்டது. அதைத் தொடர்ந்து ரஷ்யாவிலும் சீனாவிலும் கம்யூனிஸ்டுகள் நடத்திய புரட்சியிலும் நிருபிக்கப்பட்டுவிட்ட உண்மையாகும். நூறு ஆண்டுகளை கடந்த பின்பும் இதுவரை உழைக்கும் மக்களின் அடிப்படையான பிரச்சனையான வறுமை ஒழிக்கப்படாததற்கு, உழைக்கும் மக்கள் போராடுவதற்கான வலிமையை வழங்கும் ஆயுதங்கள் இல்லாமல், மக்கள் நிராயுதபாணிகளாக இருப்பதுதான் காரணம் என்பதை உழைக்கும் மக்கள் புரிந்துகொள்ளாமல் இருப்பதற்கு காரணம் என்ன?.

இங்குள்ள கம்யூனிஸ்டுகள் என்று சொல்லிக்கொண்டு இருப்பவர்கள் இந்த உண்மையை உழைக்கும் மக்களுக்கு உணர்த்தாமல் மூடிமறைப்பதுவே காரணமாகும்.

3. முதலாளிகள் தொழிலாளிகளிடமிருந்து (உழைக்கும் மக்களிடமிருந்து) போர் ஆயுதங்களைப் பறித்து நிராயுதபாணிகளாக்கி கூலி அடிமைகளாக ஒடுக்கிக் கொண்டு இருக்கிறார்கள். ஆனால் போலி கம்யூனிஸ்டுகள் தொழிலாளர் களிடமிருந்து தத்துவ ஆயுதமான மார்க்சிய லெனினிய ஆயுதத்தைப் பறித்து தத்துவத் துறையில் அறிவற்ற மூடர்களாக மாற்றி நிராயுதபாணிகளாக்கியுள்ளார்கள். இந்த வகையில் முதலாளிகளைக் காட்டிலும் போலி கம்யூனிஸ்டுகள் தொழிலாளர்களுக்கு மிகவும் கொடூரமான துரோகத்தைச் செய்துகொண்டு இருக்கிறார்கள். ஏனெனில் தொழிலாளர்களுக்கு உயிர் போன்ற மார்க்சிய லெனினிய தத்துவ ஆயுதம் தொழிலார்களின் கைகளில் இருக்குமானால் அதைக்கொண்டு ஒவ்வொரு சூழலிலும் என்னவகையான ஆயுதத்தை தொழிலாளர்கள் ஏந்த வேண்டும் என்பதை விஞ்ஞான அடித்தளத்திலிருந்து புரிந்துகொண்டு, தேவையான ஆயுதத்தை ஏந்தி தொழிலாளர்கள் போராடி அவர்களது எதிரிகளை வீழ்த்தி வெற்றி பெறுவார்கள். அத்தகைய வெற்றியை தொழிலாளிவர்க்கம் பெறமுடியாமல் தொடர்ந்து தோல்விகளை சந்தித்துக்கொண்டு,கொத்தடிமைகளாகவே வாழ்ந்துகொண்டுஇருப்பதற்கு முதலாளிகளைக் காட்டிலும் இந்தப் போலி கம்யூனிஸ்டுகளே முதன்மையான காரணமாகும்.

இந்த உண்மையை தொழிலாளி வர்க்கம் புரிந்துகொள்ள முடியாததற்கும் தொழிலாளர்களிடம் மார்க்சிய லெனினிய தத்துவ ஆயுதம் இல்லாததே காரணம் ஆகும். ஆகவே தொழிலாளி வர்க்கம் முதலில் ஏந்தவேண்டிய ஆயுதம் மார்க்சிய லெனினிய தத்துவ ஆயுதம் ஆகும் என்பதை புரிந்துகொண்டு, அந்த ஆயுதத்தை ஏந்தினால், அவர்களால் அவர்களின் எதிரிகளை மட்டுமல்லாது அவர்களின் நண்பர்கள் போல் வேடமணிந்து வலம்வரும் போலி கம்யூனிஸ்டுகளின் உண்மையான முகத்தையும் அடையாளம் கண்டு அவர்களையும் எதிர்த்துப் போராடி முறியடித்து வெற்றிபெற முடியும், கூலி அடிமைத்தனத்தை முற்றிலும் ஒழிக்க முடியும்.

4. அரசு பற்றிய பிரச்சனையில் உழைக்கும் மக்களின் கைகளில் போர் ஆயுதங்கள் இருக்கிறதா? அதாவது அவர்களுக்கு ஆயுதம் ஏந்துவதற்கானஉரிமை இருக்கிறதா? என்பதை பார்ப்பதற்கு முதலாளித்துவசிந்தனையாளர்கள் மறுத்துவிடுகிறார்கள் என்றார் லெனின். இந்தமுதலாளித்துவ அரசியல்வாதிகளைப் போலவே கம்யூனிச வேடம் போட்டதிருத்தல்வாத மென்ஷ்விக்குகளும் உழைக்கும் மக்கள் தங்களைப் பாதுகாத்துக் கொள்வதற்கான ஆயுதங்கள் அவர்களிடம் உள்ளதா? என்பதை பார்க்க மறுக்கிறார்கள் என்றார் லெனின். அதாவது உழைக்கும் மக்கள் தங்களை பாதுகாத்துக்கொள்வதற்கான ஆயுதங்கள் அவர்களது கைகளில் இருக்க வேண்டியது அவசியம் என்பதை ஒவ்வொரு கம்யூனிஸ்டும் உணர்ந்துகொண்டு, அதனை மக்களிடம் போதித்து உழைக்கும் மக்களை ஆயுதபாணியாக்குவதன் மூலமே உழைக்கும் மக்கள் தங்களை பாதுகாத்துக்கொள்ள வகை செய்ய முடியும். எந்தெந்த சூழலில் எவ்வகையான ஆயுதத்தை உழைக்கும் மக்கள் ஏந்த வேண்டும் என்று உழைக்கும் மக்களுக்கு வழிகாட்ட வேண்டியது கம்யூனிஸ்டுகளின் கடமையாகும். இருந்தபோதும் உழைக்கும் மக்கள் மார்க்சிய லெனினியம் என்ற கருத்தியலான ஆயுதத்தை எப்போதும் கைகளில் ஏந்திட வேண்டும் என்பதை ஒருபோதும் நாம் மறந்துவிடக் கூடாது.

5. அரசு பற்றிய பிரச்சனையைப் போன்றே மதம் பற்றிய பிரச்சனையிலும் முதலாளித்துவவாதிகளைப் போலவே சீரழிந்து சந்தர்ப்பவாதிகளாக இழிந்துபோன ஜெர்மன் சமூகஜனநாயகவாதிகள், அரசைப் பொறுத்தளவில் மதம் என்பது தனிநபர் விவகாரம் என்ற கொள்கையை பொதுவுடமை அமைப்பிற்கும் பொருத்தி பாட்டாளி வர்க்க கட்சிக்குள்ளும் மதம் தனிநபர் விவகாரம் என்றனர். இது பாட்டாளிவர்க்க கட்சியின் புரட்சிகரமான வேலைத்திட்டத்துக்கு இழைக்கப்பட்ட துரோகம் என்றார் எங்கெல்ஸ், மேலும் அதனை கடுமையாக கண்டித்தார். கட்சியைப் பொருத்தமட்டில் கட்சியானது மக்களை மதிமயக்கும் மதம் என்னும் அபினியை எதிர்த்துப் போராட வேண்டியது அதன் கடமை என்றார் எங்கெல்ஸ். ஒரு தனிநபர் கடவுளை வணங்குவதும், மத நம்பிக்கை கொள்வதும் அவரது தனிப்பட்ட விசமாகும். ஆனால் ஒரு கம்யூனிஸ்டுக்கு அது தனிப்பட்ட விசயமல்ல. மாறாக மதம் மற்றும் மூட நம்பிக்கைகளை எதிர்த்துப் பிரச்சாரமும் போராடவும் வேண்டும் என்பது கம்யூனிஸ்டுகளின் கடமையாகும். இருப்பினும் தொழிலாளி வர்க்கம் நடத்தும் வர்க்கப் போராட்டத்துக்கு உட்பட்டே கம்யூனிஸ்டுகள் மத எதிர்ப்பு போராட்டத்தை நடத்த வேண்டும்.உதாரணமாக பல்வேறுவிதமான கடவுள் நம்பிக்கைகொண்ட உழைப்பாளர்கள் முதலாளிகளை எதிர்த்து ஒன்றுபட்டு போராட்டத்தில் ஈடுபட்டிருக்கும் சூழலில் மத எதிர்ப்பு போராட்டம் நடத்துவது கடவுள் நம்பிக்கைகொண்ட மக்களிடம் சோர்வை எற்படுத்தி போராட்ட உணர்வை குன்றச் செய்யும். ஆகவேதான் மத எதிர்ப்பு போராட்டத்தை வர்க்கப் போராட்டத்தை முதன்மைபடுத்தி நடத்திட வேண்டும் என்று மார்க்சியஆசான்கள் போதித்துள்ளனர்.

6. “அனேகமாய்த் தொழிலாளர்கள் அல்லது தொழிலாளர்களால் அங்கீகரிக்கப்பட்ட பிரதிநிதிகள் மட்டுமே கம்யூனில் இருந்ததால், அந்த கம்யூன் அரசினால் கொண்டுவரப்பட்ட சட்டங்களும் திட்டங்களும் பெரும்பான்மையாக உழைக்கும் மக்களுக்கு நலன் பயப்பனவையாக இருந்தது” என்று எங்கெல்ஸ் குறிப்பிடுகிறார். அத்தகைய பாரீஸ் கம்யூன் அரசோடு இந்தியாவை ஆண்டுகொண்டிருக்கின்ற இந்திய அரசோடும், சிபிஎம் கட்சியின் மாநில ஆட்சியையும் ஒப்பிட்டுப் பாருங்கள். எது உண்மையிலேயே மக்களின் நலன்களை பாதுகாக்கின்ற அரசு? இந்தியாவை ஆண்ட காங்கிரஸ் மற்றும் பாஜகவின் அரசுகள் மக்களின் நலன்களுக்காகச் சட்டம் போட்டார்களா? இல்லையே. மக்களுக்கு துண்பம் கொடுக்கும் சட்டங்களைத்தானே போட்டார்கள். அதே போலவே சிபிஎம்-ன் ஆட்சி விவசாயிகளிடமிருந்து நிலங்களை பறிப்பதற்குத்தானே சட்டம் போட்டார்கள். அந்த சட்டம் விவசாயிகளின் நலனுக்கான சட்டமா? விவசாயிகளுக்கு எதிரான சட்டத்தைத்தானே சிபிஎம் ஆட்சி போட்டது.

ஆகவே இந்திய பாராளுமன்ற ஆட்சியின் வரலாற்றைப் பரிசீலித்தால், இங்கு எந்த கட்சியின் ஆட்சியும் மக்களின் நலனுக்கான சட்டங்களைப் போடவில்லை. மாறாக சிறு குழந்தைகளுக்கு மிட்டாய் கொடுத்து ஏமாற்றுவது போல, சில அற்ப சீர்திருத்தங்களுக்கான சட்டத்தை மட்டும் போட்டுவிட்டு மக்களை ஏமாற்றினார்கள். அனைத்து மக்களுக்கும் வேலைவாய்ப்பை வழங்குவதற்கான சட்டத்தையோ திட்டத்தையோ இவர்கள் போடவில்லை. ஆனால் மக்களை ஏமாற்றுவதற்காக மக்களில்

மிகமிகச் சிலருக்கு வேலைவாய்ப்பை வழங்கும் இடஒதுக்கீட்டுக்கான சட்டத்தை மட்டும் போட்டுவிட்டு அனைத்து மக்களுக்கும் வேலைவாய்ப்பை வழங்குவதற்காக திட்டமிடுவதற்கு எவ்விதமான முயற்சியையும் செய்ய மறுக்கிறார்கள். ஆனால் சோவியத்து ரஷ்யாவில்தான் சோவியத்து சோசலிச ஆட்சிதான் அனைத்துமக்களுக்கும் கல்வி வேலைவாய்ப்பை வழங்கியது. அத்தகைய ஆட்சிமுறைதான் கம்யூன் ஆட்சிமுறையாகும். அத்தகைய ஆட்சிமுறையை ஏற்படுத்துவதற்குப் பாடுபடுபவர்தான் உண்மையான மார்க்சிய லெனினியவாதியான கம்யூனிஸ்டாகும்.

7. இராணுவம், போலீஸ், மற்றும் அதிகாரவர்க்கம் ஆகிய மூன்றுவகையான அரசு எந்திரத்தின் மூலமே அதிகாரம் செலுத்தப்பட்டு உழைக்கும் மக்கள் ஒடுக்கப்படுகிறார்கள். இத்தகைய அதிகார அமைப்பைத்தான் பிரான்ஸ் நாட்டில் நெப்போலியன் தோற்றுவித்தான். அதற்குப் பின்பு வந்த ஒவ்வொரு அரசாங்கங்களும் இந்த அரசு எந்திரம் என்ற ஆயுதத்தைதான் விருப்பத்தோடும் மகிழ்ச்சியோடும் ஏற்றுக்கொண்டு, இந்த ஆயுதத்தைக் கொண்டே அவர்களது எதிரிகளுக்கு (உழைக்கும் மக்களுக்கு) எதிராகப் பயன்படுத்தினார்கள் என்றும் இத்தகைய அதிகார ஆயுதத்தைத்தான் பாரீஸ் கம்யூன் தொழிலாளர்கள் வீழ்த்தினார்கள் என்றும், அந்த அனுபவத்திலிருந்து ஒவ்வொரு நாட்டிலுள்ள தொழிலாளர்களும் உழைக்கும் மக்களும்

அவர்களது சொந்த நாட்டில் உழைக்கும் மக்களுக்கு எதிராக பயன்படுத்தப்படும் அதிகார ஆயுதத்தை பாரீஸ் கம்யூன் தொழிலாளர்களின் வழியில் ஒழித்துக்கட்ட வேண்டும் என்றார் எங்கெல்ஸ். எங்கெல்சின் இந்த போதனையை சரியாக உள்வாங்கிய ரஷ்ய போல்ஷ்விக் கட்சியும், சீனக் கம்யூனிஸ்டுக் கட்சியும், அவர்களது நாட்டில் உழைக்கும் மக்களை ஒடுக்கிக்கொண்டிருந்த அதிகாரவர்க்க அமைப்பை ஒழித்துக்கட்டி உண்மையில் உழைக்கும் மக்களுக்கு சேவை செய்யும் அரசு அமைப்பை உருவாக்கினார்கள். இந்த எங்கெல்சின் போதனையை பின்பற்றுபவரே உண்மையான கம்யூனிஸ்டு ஆவார். இதனை பின்பற்ற மறுப்பவர், அவர் தன்னை கம்யூனிஸ்டு என்று பெயர் சூட்டிக்கொண்டாலும் அவர் நிச்சயமாக போலி கம்யூனிஸ்டே ஆவார்.

8. பிரான்சில் பாரீஸ் கம்யூன் மூலம் அதிகாரத்துக்கு வந்த தொழிலாளி வர்க்கம் கீழ்கண்ட அனுபவங்களைப் பெற்றது.

1) அதிகாரத்துக்கு வந்த தொழிலாளர்கள் அல்லது கம்யூனிஸ்டுக்கட்சியானது, அதிகாரத்துக்கு வந்துவிட்டாலும், ஏற்கனவே முதலாளிகளை பாதுகாப்பதற்காகவும் அதற்காகவே பழக்கப்படுத்தப்பட்ட இராணுவம், போலீஸ், மற்றும் அதிகாரிகளை உழைக்கும் மக்களின் நலன்களுக்காகப் பயன்படுத்த முடியாது என்ற அனுபவம் அவர்களுக்கு கிடைத்தது.

2) மக்களை இதுவரை ஒடுக்கிவந்த அதிகாரவர்க்க எந்திரத்தை ஒழித்துவிட்டு, தொழிலாளி வர்க்கம், தனது சொந்த பிரதிநிதிகளையும் அதிகாரிகளையும் மக்களே தேர்ந்தெடுத்தாலும், தொழிலாளி வர்க்கம் தன்னையும் உழைக்கும் மக்களையும், கம்யூன் அரசையும் பாதுகாக்கும் பொருட்டு தனது பிரதிநிதிகளும் எந்த நேரத்திலும் திருப்பி அழைக்கப்படக் கூடியவர்களே என்பதை பகிரங்கமாக பிரகடனம் செய்ய வேண்டியது அவசியமாகும் என்ற பாடத்தை கற்றுக்கொண்டது. இதன் மூலம் கம்யூன் அரசை உருவாக்குவது மட்டும் உழைக்கும் மக்களின் கடமை இல்லை, அந்த அரசை தொடர்ந்து கண்காணிக்கவும் வேண்டும். அவ்வாறு மக்கள் கம்யூன் அரசை தொடர்ந்து கண்காணித்து தவறுகள் காணப்படும்போது அவ்வப்போது உடனடியாக மக்கள் நடவடிக்கை எடுத்தால் மட்டுமே கம்யூன் அரசை பாதுகாக்க முடியும் என்ற அனுபத்தை பாரீஸ் கம்யூன் பெற்றது. ரஷ்யாவில் பாரீஸ் கம்யூனது முதல் அனுபவத்தை எடுத்துக்கொண்டு சோவியத்துக்கு முன்பு இருந்த அரசு எந்திரத்தை முற்றிலுமாக ஒழித்துவிட்டு சோவியத்து அரசு உருவாக்கப்பட்டது. ஆனால் பாரீஸ் கம்யூனது இரண்டாவது அனுபவத்திலிருந்து ரஷ்ய மக்களால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட சோவியத்து பிரதிநிதிகளை தொடர்ந்து கண்காணித்து நடவடிக்கை எடுக்கத் தவறியதால் அங்கே சோவியத்து அரசை பாதுகாக்க முடியவில்லை. சோவியத்து அரசை முதலாளிகள் கம்யூனிஸ்டுக் கட்சிக்குள் ஊடுருவியே கம்யூனிஸ்டுக் கட்சியை திருத்தல்வாத கட்சியாக மாற்றி சோவியத்து அரசையும் வீழ்த்திவிட்டார்கள். வெற்றிபெற்ற சோவியத்து கம்யூனிஸ்டுக் கட்சியையே கைப்பற்றிய முதலாளிகள் இங்குள்ள கம்யூனிஸ்டு அமைப்புக்குள் ஊடுரிவி என்னவெல்லாம் செய்வார்கள் என்பதை நாம் புரிந்துகொள்ள வேண்டும். இங்கே பாரீஸ் கம்யூன் அனுபத்திலிருந்து படிப்பினை பெற்று செயல்பட முன்வராதவரை இங்கே கம்யூனிச ஆட்சி என்ற பேச்சுக்கே இடமில்லை. இங்கே கம்யூனிஸ்டு என்று சொல்லிக்கொள்பவர்கள், எம்எல்ஏ, எம்பி, மந்திரிகளாக ஆகி, இந்த போலீசையும், அதிகாரிகளையும் கொண்டே மக்களுக்கு நன்மை செய்ய முடியும் என்று சொல்லி மக்களை ஏமாற்றிக்கொண்டு இருக்கிறார்கள். இவர்கள் உண்மையில் கம்யூனிஸ்டுகள் இல்லை. மாறாக சிவப்புச் சட்டை போட்ட முதலாளித்துவ சீமான்களே ஆவார்கள். இந்த கட்சிகளும் கம்யூனிஸ்டுக் கட்சிகள் இல்லை. இவர்கள் சிவப்பு கொடி பிடிக்கும் முதலாளித்துவ கட்சிகளே.

9. முடியரசு அதாவது மன்னராட்சி முறையில் மட்டுமல்லாது குடியரசிலும் அதாவது பாராளுமன்ற ஜனநாயக முறையிலான ஆட்சியிலும், அரசு அதிகாரிகள் மக்களுக்கு பணி செய்யக்கூடிய பணியாட்களாக இல்லாமல் மக்களின் மீது அதிகாரம் செலுத்துபவர்களாகவும் மக்களை அச்சுறுத்தி ஒடுக்குபவர்களாகவுமே உள்ளனர் என்று எங்கெல்ஸ் தெளிவுபடுத்துகிறார்.இந்த எங்கல்சின் கொள்கைக்கு மாறாக இந்த பாராளுமன்ற ஆட்சி புனிதமான ஆட்சி என்றும், இந்தப் பாராளுமன்றமும் அரசியல் சட்டமும் புனிதமானது என்றும்இந்த புனிதமான பாராளுமன்றத்தையும் அரசியல் சட்டத்தையும் பாதுகாக்க வேண்டியது அவசியம் என்று சில போலி கம்யூனிஸ்டுகள் பிரச்சாரம் செய்கிறார்களே, இவர்களுக்கு எங்கெல்சின் இந்த போதனை தெரியுமா? தெரிந்தால் பாராளுமன்றத்தின் புனிதத்தை காத்திட வேண்டும் என்று பிரச்சாரம்செய்வார்களா? உழைக்கும் மக்கள் சிந்திக்க வேண்டும். இந்த பாராளுமன்றத்தில் போடப்பட்ட சட்டங்களில் எத்தனை சட்டம் மக்களின் நலனுக்கானது?

எத்தனை சட்டம் மக்களுக்கு எதிரானது என்பதை சிந்தித்துப் பாருங்கள். மிகப் பெருவாரியான சட்டங்களும் அரசியல் சட்டமும் மக்களுக்கு எதிராக இருப்பதையே நாம் காணலாம். இந்த நிலையில் இந்தப் பாராளுமன்றத்தை பாதுகாக்க வேண்டும் என்று சொல்வது மக்களுக்கு செய்யும் துரோகமே ஆகும். இதற்கு மாற்று கம்யூன் அரசுதான் என்பதை பிரச்சாரம் செய்பவரே உண்மையான கம்யூனிஸ்டாவார். அந்தக் கட்சிதான் உண்மையான கம்யூனிஸ்டுக் கட்சியாகும்.

இப்படி நாம் சொல்வதால் நாம் பாராளுமன்றத்தை புறக்கணிக்க வேண்டும் என்று கூறுவதாக யாரும் தவறாக கருத வேண்டாம். இந்த பாராளுமன்ற நடவடிக்கையில் பங்குகொண்டே கம்யூன் அரசமைப்பு பற்றி பிரச்சாரம் செய்யும் மேடையாக பாராளுமன்றத்தை பயன்படுத்த வேண்டும் என்பதே மார்க்சிய லெனினியம் ஆகும்.

10. அரசும், அரசின் நிர்வாக உறுப்புகளும் மக்களுக்கு பணியாற்றும் பணியாட்க்கள் என்ற நிலைக்கு மாறாக மக்களின் மீது அதிகாரம் செலுத்தும் எஜமானர்கள் என்ற நிலையை மாற்றுவதற்காக பாரீஸ் கம்யூன் முன்வைத்த கொள்கைகள் என்ன? நிர்வாகம், நீதித்துறை, கல்வி போன்ற அனைத்து பதவிகளுக்கும் தேர்தல் மூலம் மக்களே நேரடியாக தேர்ந்தெடுக்கும் முறையை முன்வைத்தது, மேலும் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டவர்களை மக்கள் திருப்பி அழைக்கும் முறையையும் முன்வைத்தது. இரண்டாவதாக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட அதிகாரிகளுக்கு பிற தொழிலாளர்களுக்கு கொடுக்கப்படும் சம்பளமே அதிகாரிகளுக்கும் கொடுக்கப்பட்டது. இதன் மூலம் அதிகாரப் போட்டிகள் தவிர்க்கப்பட்டது. அரசு அதிகாரிகளின் செயல்பாட்டை நவீன முறைகளைப் பயன்படுத்தி எளிமையாக்க வேண்டியது அவசியம் என்று உணரப்பட்டது. அதன் மூலம் மட்டுமே தொழிலாளர்களும் அரசு அதிகாரிகளுக்குரிய பணியை செய்ய முடியும் என்று உணரப்பட்டது. அதிகாரிகளுக்கு லாபம் கிடைக்குமாறு இருந்த பணிகளில் இலாபம் கிடைக்க முடியாதபடி செய்வதோடு பதவிகள் மதிப்புக்குரியது என்ற நிலையையும் இல்லாது மாற்ற வேண்டும் என்பது உணரப்பட்டது. இத்தகைய முறையில் உழைக்கும் வர்க்கத்துக்கான அரசுமுறை உடனடியாக அல்லது சிறிது காலத்திற்குள் உருவாகிவிடும் என்று கருத முடியாது. அதற்கு பல காலம் ஆகும். அதே வேளையில் அதனை சாதிக்க முடியாமலும் போய்விடலாம்.

அவ்வாறுதான் ரஷ்யாவில் சோவியத்து ஆட்சியில் சோவியத்து பிரதிநிதிகளும், அதிகாரிகளும் மக்களால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டிருந்தாலும் அவர்கள் சுயநலவாதிகளாக மாறி சோவியத்து அரசையே வீழ்த்திவிட்டனர். இந்த காரணத்தைச் சொல்லியே இங்குள்ள முதலாளித்துவவாதிகளும் திருத்தல்வாதிகளும் கம்யூன் ஆட்சிமுறையை மறுக்கிறார்கள். ஆகவே சோவியத்து ஆட்சி வீழ்ச்சிக்கு அங்கிருந்த கம்யூனிஸ்டுகள் மற்றும் மக்களிடம் சித்தாந்த மறுவார்ப்பு இல்லாததே காரணமாகும். ஏனெனில் புதிய சூழலில் சமூகமானது புதிய பிரச்சனைகளை எதிர்கொள்ளும், அந்த புதிய பிரச்சனைகளை தீர்ப்பதற்கு புதிய வகையான நடைமுறையை மார்க்சிய லெனினிய தத்துவ வெளிச்சத்தில் நாம் கண்டுபிடித்து செயல்பட வேண்டும். அதற்கு நாம் தொடர்ந்து சித்தாந்த மறுவார்ப்பு செய்ய வேண்டும் என்றார் சௌ என் லாய். ஆகவே ரஷ்யாவில் சித்தாந்த மறுவார்ப்பு செய்யவில்லை, அதன் அடிப்படையில் நடைமுறையை வகுத்துக்கொள்ளவில்லை. ஆகவேதான் அங்கு சோவியத்து வீழ்த்தப்பட்டது. அத்தகைய சோவியத்தே வீழ்த்தப்பட்டது என்றால் இங்குள்ள திருத்தல்வாத ஆட்சியின் கதி எப்படி இருக்கும் புரிந்துகொள்ள வேண்டும். ஆகவே கம்யூனிஸ்டுகள் தொடர்ந்து மாறுகின்றசூழலை மார்க்சிய வெளிச்சல் புரிந்துகொள்ள வேண்டும் அதற்கு நமக்கு முதன்மையாக தேவை மார்க்சிய லெனினிய கல்வி இயக்கம். தேன்மொழி

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

"புரட்சிகர பாட்டாளி மக்கள் கட்சி மக்களை விழிப்படையச் செய்யும் பொருட்டு முதலாளித்துவ பாராளுமன்றத்தில் பங்கெடுக்க வேண்டும் தேர்தலின் போதும் பாராளுமன்றத்தில் கட்சிகளுக்கு இடையில் நடக்கும் போராட்டங்களின் போதும் அவ்வாறு செய்ய முடியும் ஆனால் வர்க்கப் போராட்டத்தை பாராளுமன்ற போராட்டமாக குறுக்கி விடுவது பாராளுமன்ற போராட்டத்தை உயர்ந்த பட்ச தீர்மானகரமான வடிவமாக்கி அனைத்துப் போராட்ட வடிவங்களையும் இதற்கு உட்பட்டவே ஆக்குவது உண்மையில் பாட்டாளி வர்க்கத்துக்கும் எதிராக முதலாளி தினத்தின் பக்கம் ஓடி விடுவதாகும்" (லெனின் அரசியல் நிர்ணய சபைக்கான தேர்தலும் பாட்டாளி மக்கள் சர்வாதிகாரம் பக்கம் 36 ஆங்கில பதிப்பு மாஸ்கோ).

முதலாளித்துவ பாராளுமன்றதின் பால் கடைபிடிக்க வேண்டிய சரியான அணுகுமுறை குறித்து மார்க்சிய லெனினிய வாதிகளுக்கும் பிற சந்தர்ப்பவாதிகளுக்கும் மற்றும் திருத்தல்வாதிகளுக்கும் இடையே ஒரு அடிப்படை வேறுபாடு எப்போதும் இருந்து வந்திருக்கிறது

முதலாளிகளின் பிற்போக்கு தன்மையை அம்பலப்படுத்தவும் மக்களுக்கு கற்றுக் கொடுக்கவும் புரட்சிகர வலிமை சேகரித்துக் கொள்ளவும் உதவும் குறிப்பான சூழ்நிலைகளில் பாட்டாளி வர்க்கக் கட்சி பாராளுமன்ற போராட்டத்தில் பங்கு கொள்ள வேண்டும் என்றும் பாராளுமன்ற மேடையை பயன்படுத்திக் கொள்ள வேண்டும் என்று மார்க்சிய லெனினியவாதிகள் புரிந்து செயல்பட வேண்டும் தேவைப்படும்போது இந்த சட்டப்பூர்வமான போராட்டத்தை பயன்படுத்திக் கொள்ள மறுப்பது தவறாகும் ஆனால் பாட்டாளி மக்கள் கட்சி ஒருபோதும் பாட்டாளி வர்க்க புரட்சிக்கு மாறாக பாராளுமன்ற போராட்டத்தை கருதக்கூடாது அல்லது சோசலிசத்திற்கான மாற்றாக பாராளுமன்ற பாதை மூலம் சாதித்து விடலாம் என்று மாயையில் ஆழ்ந்து விடக்கூடாது அதாவது எல்லா சமயங்களிலும் வெகுஜன போராட்டங்களில் கவனம் செலுத்த வேண்டும் .

இவை நமக்கான படிப்பினை எனும் பொழுது எங்கே லெனின் வழிகாட்டுதலை நாம் புரிந்துக் கொள்ள மறந்தோம் சிந்தியுங்கள் தோழர்களே!

தொடரும்...